We zoeken het op

Het tweeluik (onderstaand) dat het jaar 2017 definieerde is TERUG. Want de keten voor pannenkoeken Moak Pancakes heeft er tegenwoordig eentje van 100 euro op het menu staan. U krijgt dan: een "Stack met 3 blauwe bessen pancakes, een grote bol Saffraan pistache ijs (ons geheime recept), bedekt met gesmolten natuurlijke Ruby (roze) chocolade, hierop 3 bladgoud blaadjes van 22 karaat goud. Bramen, frambozen, eetbare bloemen, pistache noten, gekarameliseerde ananas in Canadese Maple Syrup, met een glas Luc Belaire Rosé champagne on the side. Geserveerd in stijl op een Versace bord met gouden Versace bestek." Nou als dit een pannenkoek is dan is België een land. Maar dan rest de vraag: lust Ellie 'em? Dat ziet u hier.

Ellie Lust zegt het wéér! Arnon Grunberg homohater!

Sorry dat we nu pas terugkomen op M maar we moesten kiezen tussen glas eten en M kijken, maar we hadden geen zout meer en dus moesten we eerst naar de winkel. Zangeres Ellie Lust zat weer wat augurken weg te kauwen over de lieve stad van de hoop en het gegeven dat er nogal wat homo's in elkaar worden gebietst door kleingepikte Marokkanen jongeren. In het verleden zei Ellie daarover: "Als wij spreken met mensen die slachtoffer zijn geworden van een dergelijk feit (bedoeld wordt: geweld tegen homo's, GS) dan horen wij wel dat mensen veelal praten over vermoedelijk Nederlandse jongemannen met een Marokkaanse afkomst. Daar hoeven we ook niet al te moeilijk over te doen." Ellie kreeg destijds meteen een tik op de vingers van een snor hoger in rang - die zag het iftarvreten al aan zijn neus voorbijgaan - en dus werd de keutel ingetrokken.

Maar nu is Ellie een vrij mens EN ZE HEEFT HET GEWOON WÉÉR GEZEGD. IN DE MSM. "Een oververtegenwoordiging van Marokkaanse jongeren als dader." Schoorvoetend weliswaar, want straks wordt Ellie gecanceld en dan mag ze van Rob Jetten niet meer op de regenboogboot, maar zit ze met collega-banneling Frits Huffnagel een kopje thee te drinken. Vervolgens braakte Ellie wéér de gebruikelijke uilenbal uit over 'islam heeft er niks mee te maken' maar reeds in 2014 lazen we de waarheid al in de Volkskrant. "Een oververtegenwoordiging van Marokkaanse jongeren als dader." Het is wat.

Het houdt niet op, niet vanzelf

Sta je nog bij te komen voor de gigantische impact die het applaus voor het zorgpersoneel heeft gehad op de hoeveelheden wc-papier in de winkels en ben je nog helemaal ondersteboven van de onbaatzuchtige nachtegaal Ellie Lust die met gevaar voor lijf en augurk een braakbal naar buiten spuwde in de vorm van een coronalied, dient het volgende hartverwarmende initiatief zich alweer aan. Vlaggen voor het onderwijs. Jarenlang is de onderwijssector door Jan en alleman kapotgesaneerd en omdat we het allemaal niet boeiend genoeg vonden hield iedereen gewoon z'n bek, en als die leraren weer eens met de moed der wanhoop het Malieveld vertrappelden stonden we en masse toeterend en foeterend in de file omdat we vijf minuten later thuis zouden zijn. Die leraren willen helemaal geen dom vlagvertoon, ze willen een beetje extra salaris, een verbeterde CAO, een verlichting van de werkdruk en misschien een klein beetje meer waardering. Niet waardering omdat er een coronaspook door het land waart-waardering en niet waardering omdat iedereen de thuisscholing in de soep laat lopen-waardering, maar gewoon, waardering, om het werk dat ze doen. Deze door 'maatschappelijke organisaties' georchestreerde tranentrekker levert he-le-maal NIETS op. Niets. En nu is het alleen nog maar wachten op de windvaantjes uit de politiek, die ook weer lekker kunnen meewaaien met deze wind: jarenlang zat de geldkraan potdicht en stonden de juffen, meesters, leraren en docenten tegen een onzichtbare muur te lullen, maar op donderdag wappert de driekleur fier op de Instagram-accounts van de allergrootste weggooiers. Als er al een vlag zou moeten wapperen voor het onderwijs, dan was het halfstok.

Zuur is ook een verworven smaak, Ellie

“Laten we alsjeblieft positief zijn”, smeekte Ellie Lust bij Jinek hierboven over de critici op het coronalied, en dat is precies het probleem. 

Beren achter het raam, slingers met strijdbare leuzen ophangen, uit je raam applaudisseren voor de zorg of in slechte samenzang van het balkon blaten met je buren: allemaal legitieme manieren die mensen kunnen aangrijpen om de huidige onwerkelijke situatie proberen te behappen. Maar er schuilt een groot gevaar onder zulk sentimentalisme, en dat is dat het volstrekt intolerant is voor andere, minder vrome uitingen van stressverlichting en overdruk.

Er moet altijd en overal, in iedere talkshow en in alle programma’s, in dit hele emo-zieke en mentaal melaatse polderland, maar rekening gehouden worden met het sentiment en de gevoelens van mensen, maar er zijn ook heul veul burgers die hun acceptatie of verwerking van deze coronakutzooi liever uit hele andere vaatjes willen tappen.

Marc Dutroux
Sentimentalisme is een vorm van emotionele capitulatie, vermomd als de schijn dat je de strijd weigert op te geven, en sinds deze week verpakt in een oorpijnigend lied met een onuitstaanbaar slechte tekst. Zelfs Marc Dutroux zou dit nooit zo gedaan hebben, omdat hij niet zou kunnen leven met de schaamte. 

Oei. Die laatste zin, was dat nou nodig? Volmondig: ja. Omdat het zo’n hyperbool is, dat het overduidelijk een grap is. En dat helpt. Het lucht op. Dat is zo’n ander vaatje, voor mensen die verlichting zoeken in iets dat schrijnt (zoals sarcasme, cynisme en snoeiharde humor) in plaats van bij iets dat kwijlt, zoals dat kansloze, lelijke coronalied waar we van Ellie Lust allemaal “alsjeblieft positief” over moeten zijn.

La Lust had zelf ooit een vitaal beroep, maar ze koos voor zichzelf en de vergankelijke roem, in plaats van praktische dienstbaarheid aan de veiligheid van de samenleving, en zodoende zat ze dus op televisie uit naam van het opgedrongen sentimentalisme alle mensen die helemaal geen zin hebben om behalve corona ook nog oorkanker te krijgen voor augurk uit te maken.

Fijn voor je hoor, als je troost vindt in dat coronalied. Maar verwar die kwijlsong niet met strijdbaarheid, het is een vorm van verliezen en dat toont zich in het totale gebrek aan artistieke kwaliteit. Het bedrog van de goede bedoelingen maakt de uiteindelijke uiting irrelevant. Niet voor iedereen, wel voor velen. En het zijn er velen, die niet op zo’n opgedrongen canon van capitulatie zitten te wachten.

Blatende BN'ers
Ellie Lust en haar blatende BN’ers eisen van iedereen die klapt en juicht voor de vitale beroepen (en dan bedoelen we de zorgverleners in de ziekenhuizen en de vakkenvullers in de buurtsuper, niet de brakende hoofden in de talkshows), dat zij nu als vleesgeworden versie van dat applaus worden gedragen. Voor dat kutlied, met z’n larmoyante janktekst, haastig in elkaar geflanst door opportunisten die een emotioneel gat zagen om in te springen, omdat zangers, liedjesschrijvers en zéker BN’ers verder feitelijk en functioneel volkomen nutteloos zijn tijdens een pandemie.

Je kunt op zo’n korte termijn geen kwaliteit verwachten van een (en we schamen ons bijna om het zo te noemen) “artistieke” uiting van saamhorigheid, laat staan dat je de relevantie er van af kunt dwingen. Maar het sentimentalisme eist collectieve zelfmisleiding in deze moeilijke tijden, en die werkt alleen als iedereen meedoet. Dus je *moet* positief doen, van voormalig agente Ellie Lust, die ooit een vitaal beroep had waarin ze nu, júist nu, heel nuttig had kunnen zijn. Maar het enige dat zij nu doet, is het sentiment handhaven - op straffe van augurk.

Maar oh, oh, oh, laat ons schijnen als de zon schijten op die song.

Een nieuw opiniedelict! Eerdere delicten staan hier, daar en hierzo. Vandaag:

Op 15 maart 1968 werd politiek tekenaar Bernhard Holtrop – alias Willem – veroordeeld tot een boete van 250 gulden naar aanleiding van onderstaande cartoon:

Volgens de rechter een ‘belediging van het bevoegd gezag’, maar met de kennis van nu helemaal geen gekke spotprent: tussen 1965 en 1968 knuppelde de Amsterdamse politie er inderdaad op los. Om orde en gezag te handhaven werden Provo’s voor het uitdelen van krenten, of andere vormen van lollig bedoeld maatschappijkritisch protest, (buitengewoon) hardhandig aangepakt.

Strafbaarstelling van ‘belediging van het bevoegd gezag’ vindt zijn oorsprong in de Wet van 19 juli 1934. Wetgeving dus, uit het tijdperk van orthodox-gereformeerde politici als Hendrik Colijn en Jan Donner: de grote helden van Sybrand van Haersma Buma! Van de huidige leider van het CDA is bekend dat als een door u gedebiteerde mening – bijvoorbeeld op sociale media – hem niet aanstaat, hij u het liefst zou willen laten arresteren.

Gelukkig heeft de Amsterdamse politie daar helemaal geen tijd voor. Druk, druk, druk met andere dingen...

Opklik hierrr.